MİLLETE TEKLİF GELİR, BİZE...(11)

Ertesi gün erkenden uyanan Gökmen, kardeşlerini evden almadan Ferdi ile buluştu. Dün kafede bolca muhabbet etmiş eski günleri anmış daha sonra asıl mevzunun derinlerine inmişlerdi iki yakın arkadaş. Ferdi’nin üniversite yıllarından beri sevdiği Arzu’ya evlenme teklifi planı hazırlamışlardı. Şimdi Gökmen’in kafesinde bir o yana bir bu yana dönüp heyecanını zapt etmeye çalışıyordu Ferdi.

Gökmen, Süleyman Bey’den rica etmiş iki çırağını yardım için kafeye çağırmıştı. Çocuklardan biri balon şişirirken diğeri slayt düzenlemesini üstlenmişti. Arkadaşının heyecanına sıkkınlıkla nefes verip başını geriye doğru attı.

“Ferdi başımı döndürdün yeter!”

“Oğlum bak slayt mevzusunda güvenebilir miyiz çocuğa? Bütün fotoğrafları attım bilgisayara. Ortaya kötü bir şey çıkmasın.”

Gökmen slaytla uğraşan çocuğa kısa bir bakış atıp başını sorun yok dercesine salladı.

“Merak etme bilgisayar ilgi alanıymış çocuğun. Hem Süleyman Amca’da güvenip yolladıysa hiç merak etme.”

Ferdi kısa bir süre durup Gökmen’i izledi, ardından bir sandalyeyi çekip karşısına oturdu.

“Süleyman Amca kim?”

“İlerdeki restaurantın sahibi.”

Ferdi başını anladım dercesine salladıktan sonra başını sokağa doğru uzattı ve bir bakış atıp içeri girdi. Son anda görüş alanına giren Ebrar’ı gördüğünde dirseğiyle Gökmen’i dürttü.

“Bu turunçgil kim?”

Gökmen kaşlarını çatıp Ferdi’nin dediği tarafa baktığında Ebrar’ı gördü. Arkadaşının benzetmesi komiğine gitmiş anlık bir gülümseme dudaklarına yayılmıştı, ardından boğazını temizleyip başını sağa sola salladı.

“O da karşı kafenin sahibi işte.” diyerek konuyu kısaca kapatmaya çalıştı.

Ferdi’nin gözlerini kısıp Gökmen’i kısaca süzmesinin ardından dudaklarında beliren haylaz yüz ifadesi tam bir şey dedirtecekken Gökmen hızla oturduğu yerden kalkıp kapıya doğru yürüdü. 

“İçerisi havasız kalmış. Azıcık hava gelsin de kapıyı kapatırım birazdan.”

“Gökmen.”

“Ferdi.”

“Gökmen.”

“Ferdi.”

“Gökmen.”

Gökmen’in devreler hafiften yanmaya başlarken arkadaşını tersledi. Ancak karşısındaki adamın bunu takacak ciddiyete sahip olmadığını tabii ki biliyordu.

“Ne?!”

“Lan sen bu kızdan mı hoşlanıyorsun?”

Kaşlarını iyice çatan Gökmen, çocuklara kısaca bakış atıp sıktığı dişlerinin arsından mırıldandı.

“Saçma saçma konuşma zevzek herif.”

Ferdi hızla ona doğru gelip kolundan tuttuğu gibi arkadaşını kafeden çıkarttıktan sonra kapının önüne atıkları masalardan en köşedekine yöneldi. Süleyman Bey’in çırakları içerde birbirlerine anlamsızca bakıp işlerine döndüler. Gökmen’i zorla masaya oturtan Ferdi hızla karşısına geçti.

“Anlat.”

“Ne anlatayım?”

“Gökmen. Yeme beni, bal gibi etkilenmişsin kızdan!”

“Ferdi yok öyle bir şey.”

“Okulda kimseye pas vermezdin halbuki. Hatun baya eksenine çekmiş seni belli.”

“Ulan alacam ayağımın altına. Delirtme adamı.”

Ferdi başını hafifçe yana doğru eğip eski dostuna kendinden emin bakışlarını attı ve tek kaşını kaldırarak ismiyle hitap etti tekrar.

“Gökmen.”

“Ne, ne yok işte!”

İçten içe doğru yolda olduğunu bilen Ferdi dostuna sert bir şekilde tekrar ismiyle hitap etti.

“Gökmen!”

“Nişanlı o olmaz.”

Duyduğu cümleyle bir an duraksayan Ferdi sakince tekrar ismiyle hitap etti.

“Gökmen.”

Arkadaşının diretmesiyle kendini saldı Gökmen. Ondan başka içini dökebileceği kimse yoktu yanında.

“Ama kendime hakim olamıyorum. Bana karşı hazır cevaplılığını bırak, karakteri o kadar güzel, kalbi o kadar temiz ki onu düşünmeden edemiyorum.”

Ferdi kardeşinin kurduğu cümleyle bir elini dostunun omzuna attı.

“Nişanlısıyla ilişkisi nasıl?”

“Bilmiyorum.”

“Kafasını karıştırmıyorsun değil mi kızın?”

“Sırf ondan dolayı uzak duruyorum.”

Ferdi bir elini çenesine yaslayıp dostuna bakıp iç çekti.

“Sen ki üniversitenin en yakışıklısı kızların ölüp bittiği Gökmen, dut yemiş bülbüle dönmüşsün. Kız seni cidden fena çarpmış.”

Gökmen istemsizce karşı kafeye baktıktan sonra derin bir nefes alıp Ferdi’yi onayladı, ardından kendi kendine gülümsedi.

“Nasıl olur da hiçbir şey yapmadan beni bu hale getirebilir aklım almıyor... Sadece baktı ki bakışı öyle davetkar değildi. Normal bir bakış. Konuştu, hoş konuşmalarımız hep kedi köpek tartışması gibiydi. Bir de sadece güldü, o da samimiyetinden başka bir şey düşünmeden sadece güldü.”

“Sana hep olduğu gibi gelen bir kız. Çevrendeki yapmacıklıktan seni uzaklaştırmış farkında olmadan sana kendi gibi gelmiş işte. Bu devir de zor ara ki bulasın, tek sorun... nişanlı kardeşim.”

“Mutluluğunda gözüm yok ya Ferdi. Mutlu olmayı hak eden birisi. Ama olur da ayrılırsa ve ben ondan bir gün şans istersem o şansı bana vermesini isterim.”

Ferdi anlamıştı arkadaşını, beyninin içinde çıkan iç savaşı. İki cephede de Gökmen vardı ve beyaz bayrak kaldırmayacağı belliydi. Görmüştü Ferdi, bu savaşın asla galibi olmayacaktı. Çaktırmadı karşısındaki şaşkın adama. Sadece başını sallayıp kardeşine dostça gülümseme sundu. Zaten daha fazla düşünmesine vakit kalmadan telefonu çalmaya başladı.

Arayan kişiyi gördüğünde hızlı ve sık nefesler alıp vermeye başlayıp bir yandan Gökmen’e bağırmaya koyuldu.

“Lan! Arzu arıyor lan.”

“Sakin olsana gerizekalı.”

“Gökmen ne diyeyim şimdi ona ben.”

“Bir şey belli etme.”

Ferdi başını sallayıp telefonu daha fazla bekletmedi ve konuşmaya başladı.

“Aşkım sana sürpriz hazırlıyordum içine sıçtın.”

Gökmen şaşkınlıkla kaşlarını kaldırıp “Gerizekalı herif.” diye mırıldandığında Ferdi başını ne dercesine salladı. Uzanıp arkadaşının elinden hızla telefonu alan Gökmen gülerek Arzu ile konuşmaya başladı.

“Arzu...”

“Gökmen sen misin?”

“Bir de soruyor musun Arzu? Alacağın olsun. Unutulmuşuz hemen.”

Arzu’nun kahkahası kulaklarına dolduğunda sırıtmaya başladı Gökmen. Ferdi karşısında şaşkın bir balık gibi yüzüne bakıyor kurduğu cümlenin daha yeni farkına varıyordu. Eliyle yüzünü kapatıp başını masaya vurduğundan Gökmen ona kısa bir bakış atmış Arzu’ya odaklanmıştı.

“Ay ne bileyim üniversite bittiğinden beri adamakıllı görüşemedik. Kaybettirdin bize kendini resmen. Hiii Ferdi’nin bahsettiği sürpriz sen miydiinn? Bozdu o da tabi bana karşı sürprizi dayanamadı değil mi şapşalım benim.”

Gökmen duyduklarıyla dudaklarını kemirirken kahkahasını bastırmaya çalışıyordu. Fırsat kendi ayağına gelmişti. Ferdi ne kadar ağzından kaçırsa da Arzu’da bir o kadar saftı. Birinin açığı olsa da diğeri başka bir şekilde o açığı kapatıyordu.

“Tam olarak bendim Arzu’da işte, salak herif hemen belli etti.”

“Ama demesene öyle Gökmen ya!”

“Kızım sen şapşal diyorsun ben salak demişim çok mu, ayrıca hala bana sen misin diye soruşun beynimde yankılanıyor.”

“Ben derim benim sevgilim. Ayrıca ay özür dilerim Gökmen ya.”

“Benim de dostum ben de derim.”

“Hııı gıcık!”

“Arzu bak ne diyeceğim zaten sürpriz bendim öğrenmiş oldun benim Bakırköy’de kafem var şimdi oradayız Ferdi ile, sen neredesin gelebilir misin?”

“Ay gelirim de işlerim var biraz. Bu arada hayalindeki gibi açtın demek kafeyi he. Hayırlı olsun. O zaman akşama doğru beş ya da altı gibi orada olurum konum atın bana.”

“Tamam ben derim Ferdi’ye atar sana konum hadi görüşürüz canım.”

“Görüşürüz tatlıım.”

“Deli kız.”

“Ferdi sağ olsun öyle oldum biraz. Neyse telefonu ona verir misin?”

“Tamam, haydi görüşürüz.”

Telefonu Ferdi’ye uzatırken sessizce “Durum düzeltildi hele bir boz gebertirim seni mal.” demeyi ihmal etmedi.

Telefonu rahat bir nefes vererek alan Ferdi Gökmen’e bir öpücük attı ve Arzuyla konuşmaya başladı.

“Aşkım.”

“Ya Gökmen miydi sürpriziinn?”

Ferdi rahat bir nefes verip başını Arzu görmese de olumlu anlamda sallayıp gülümsedi.

“Evet canım ama bozdun.” dedi kendisi hiçbir şekilde bozmamış gibi.

“Neyse işte bir daha bozmam.”

“Ne zaman geleceksin hayatım?”

“Akşama doğru beş altı gibi.”

“Tamam canım görüşürüz.”

Gülerek telefonu kapatan Arzu’nun arkasından birbirine bakan iki arkadaş birkaç saniye sonra kahkaha atmaya başladı.

Karşı kafede ise müşterilerle ilgilenen Nehir Gökmen’i gördüğünde karşısındaki adama odaklandı. Bu zamana kadar hiç görmemişti. Merakla kaşlarını kaldırıp Ebrar’a doğru ilerledi. Boşları tezgaha koyduktan sonra eliyle önlüğünü sildi.

“Gökmen’in misafiri var galiba.”

Ebrar hiç bakmadan müşterilerin hesabını yapmaya odaklandı. Nehir ona bakıp gözlerini kıstıktan sonra bir elini tezgaha koyup Ebrar’a doğru eğildi.

“Hey sana diyorum kızım cevap versene.”

“Aman bize ne Nehir.”

Önüne koyulan hesabı alıp müşteriye doğru giden Nehir’in ardından karşıya doğru kısa bir bakış atan Ebrar, Gökmen’in içten bir şekilde güldüğü anı yakalamıştı. Kaşlarını kaldırıp anlık bir şaşırma yaşasa da başını sağa sola sallayıp önüne döndü. Tolga ile iki gündür konuşmamışlardı. Ne Tolga üstelemiş ne o bir şey deme tenezzülünde bulunmuştu. Oluruna bırakmıştı bir bakıma. Bir an durup Gökmen’i gördükten sonra aklına Tolga’nın gelmesini sorgulasa da içine sürüklendiği düşüncelerden korkup işine odaklanmaya çalıştı.

Kafeye gelen müşterilere karşı gülümseyip “Hoşgeldiniz.” dedikten sonra Nehir ile göz göze geldi. Nehir gelen müşteri sayısına göre cam kenarındaki masayı işaret ederken müşteriler gülümseyerek o tarafa yöneldi.  Kendini Tolga’lı düşüncelere bırakmamak için başka bir uğraş bulmaya çalışırken görüş açısına giren Erdem ile rahat bir nefes koyuverdi.

Erdem ise karşı kafeye bakmamaya özen göstererek bir bakıma diğerlerinden köşe bucak kaçarak gelmişti bu sefer dükkana. Şalterleriyle oynayan çırpı bacağın etkisine sinir olmaya başlamıştı bir bakıma. Ebrar’ın kendisine anlamsızca baktığını gördüğünde göz kırpıp başını “Ne oldu?” dercesine salladı. Ebrar ellerini havaya teslim olurmuş gibi kaldırdıktan sonra başını hafifçe yana doğru eğdi.

“Kızım ne tip tip bakıyorsun yüzüme. Bir şey mi var?”

“Bilmem, sana sormak lazım. Dün artistlendin gittin.”

“Eee?”

“Ne eee, gelirsin sandım akşama doğru yine gelmedin. Çok mu kızdın bize?”

“Size değil de kendime kızgınım.” diye içinden geçiren Erdem başını olumsuz anlamda sallayıp ceketini çıkarmaya koyuldu. Çıkarttığı ceketi alan Ebrar arkasındaki askılığa astı. Erdem sessizce mutfağa geçip sipariş notlarına bakmaya başladığında Ebrar sıkıntıyla nefes verip arkasından bakmakla yetindi.

Gökçe işlerini halledip abisinin yanına geldiğinde saat dördü geçmişti. Ferdi ile karşılaştığında dün ki abi kardeş konuşmalarını hatırlayıp gülümseyerek selam verdi. Ferdi de gülümsediğinde tezgahın arkasına geçip elindeki çantasını bir kenara koydu. Yanında bilgisayarla uğraşan çocuğa kaşlarını merakla kaldırıp baktı.

“Sen... Süleyman amcanın oradan değil misin?”

“Evet abla.”

“Ne yapıyorsun peki bilgisayarda hatta burada?”

“Abla şey-“

Arka taraftan çıkan Gökmen, bir elini Gökçe’nin omzuna atıp onu kendisine çekti.

“Sen hangi ara geldin kızım?”

“Şimdi geldim, sen neredeydin?”

“Arka tarafta bir şeyler yapmayı deniyordum.”

“Ne gibi?”

“Boş ver, sen bugün ne çok soru soruyorsun ya?”

“Aman abi sende. Konu Ferdi’ye dönmesin diye kendimi zorluyorum.”

Gökmen az ileride kendilerine bakan Ferdi’ye göz kırptıktan sonra kız kardeşine döndü.

“Tamam, tamam kıvranma daha fazla. Sevgilisine evlenme teklifi edecek onun ayarlarını yapıyoruz. Bilgisayar başındaki eleman video hazırlıyor. Diğer elemanda balon şişirdi onları köşeye koymakla meşgul, zamanı geldiğinde balonları da salacağız.”

Gökçe şaşkınca abisine bakıp dediklerini idrak ettikten birkaç saniye sonra gözlerini fal taşı gibi açıp Ferdi’ye döndü.

“Ayy! Burada mı evlenme teklifi edecek şimdi yani!”

Gökmen sakince “Hı hı.” dediğinde gözleri dolmuştu Gökçe’nin. Ferdi’nin yüzündeki heyecanlı hali ile daha da duygusala bağlamıştı.

“Kız ne zaman gelecek?”

“Gelir işte bir saate. Sabah konuştuk.”

“Ama bu çok romantik!”

Gökmen kız kardeşine kaşlarını çatıp baktıktan sonra cıkcıkladı.

“Fikir kimden çıktı sanıyorsun? Plan benden, tabi romantik olacak.”

Gökçe sırıtarak “Kimin abisi helal.” dedikten sonra uzanıp yanaklarından öptü abisinin. Gökmen ukala bir şekilde “Yapıyoruz işte bir şeyler.” dediğinde koluna vurup “İlla egonu besle değil mi, illa.” dedi.

Ferdi yanlarına gelip “Ne oldu?” diye sorduğunda Gökmen’den önce Gökçe davranıp sevimli bir yüz ifadesiyle konuşmaya başladı.

“Bir şey olmadı. Tebrik ederim kız arkadaşına evlenme teklifi edecekmişsin. Umarım bir ömür mutlu olursunuz.”

Ferdi Gökçe’nin hızlı konuşması bir yana şirin ve duygusal hareketleriyle Gökmen’e döndü.

“Süpürgesiz cadı diye hakaret ettiğin kız kardeşin bir melekmiş ya.”

“Hii abi arkadaşlarına beni süpürgesiz cadı diye mi anlatıyorsun. Aşk olsun ama ya!”

Gökmen ikisinin arasından çıkıp elini havada geçiştirir gibi yaptıktan sonra “Konumuza dönelim.” dedi.

Ferdi ciddileşip başını onaylarken, Gökçe önce kırgın bakışlar atsa da hemen ardından neyse diye mırıldanıp abisine odaklandı.

“Arzu’nun gelmesine az kaldı. Müşterilerin hepsine birer tane harf vereceğiz. Harfler belirli. Konuyu da onlara kısaca anlattık mı olay tamamdır. Arzu geldiğinde üzerinden montunu çantasını al Gökçe. Güzel karşıla. Sen de Ferdi slaytın tam önünde dur. Çocuklara işaret verdiğim anda slayt başlayacak ardından balonlarla ortam dolacak. Slaytın sonuna doğru müşteriler harfleri kaldırır ve diz çöküp evlenme teklifini yaparsın. Arzu’da evet der ve mutlu son.”

Gökçe’nin gözleri yaşlarla abisini onayladıktan sonra hemen arkasını döndü. Ferdi’nin, abisini dinlerken ki dikkati ve duygusallığı o kadar naif gelmişti ki ona. Gelip geçici heveslerden değil de gerçek aşkın hislerine rastlayamamış olması içten içe kalbini eziyordu. İnsanlar için artık sadece üç harften oluşan o “Aşk” duygusu gelip geçici ve sahteydi. Peki ya Ferdi için neydi?

Üniversiteden beri hiçbir zaman aşkı da sevgisi de azalmamış hep artmıştı Arzu’ya karşı. Aralarında sorunlar olmuştu elbet, ama onlar her sorunun ardından daha da birbirlerinin duygularına sarılmışlardı. Şimdi ise bu tamamen resmiyete dökme işi için kendinden emin bir şekilde evlenme teklifi edecekti.

Dakikalar birbirini kovalarken esnafın işi başından aşkın her dükkanda ayrı bir koşturma hakimdi.

Gökçe stresten camdan dışarı bakıp tırnaklarını kemiriyor, hemen her şeyin sorunsuzca halledilmesi için vakit kolluyordu. Sokağın başında gördüğü yabancı bir yüzle küçük bir çığlık attı. Ferdi alelacele yanına geldiğinde “Bu kız mı?” diye sordu. Ferdi başıyla onaylarken hayran bir şekilde bakıyordu Arzu’ya. Gökçe bu bakışı yakaladığında dudaklarını büzüp önüne döndü. Ona da öyle bakacak bir erkek olsa acaba nasıl hissederdi kendini sorusu beynini kemiriyordu. Gökmen, kedi gibi Ferdi’nin ensesinden tutup slaytın önüne doğru çekerken Gökçe silkelenip kendine geldi ve kapıyı açıp dikkatle kafenin önüne gelip dışarıdan kıza sevecen bir edayla gülümsedi.

“Hoş geldiniz.”

“Merhaba. Şey ben... Gökmen’in mekanı-“

“Ah evet kendisi abim olur içeride seni bekliyorlar. Haydi gel.”

Arzu gülerek içeri girdiğinde Gökçe kızın üzerinden tıpkı abisinin dediği gibi montunu ve çantasını aldı. Gökmen arka taraftan ışıkları kapadığında Arzu kaşlarını kaldırdı.

“Elektrikler mi gitti?”

Gökçe başını önemli bir şey yokmuş gibi sallarken yapmacık bir kahkaha atıp “Gelir birazdan merak etme.” dedi.

İlerideki bembeyaz duvarda aniden romantik bir şarkı ile birlikte geçmeye başlayan fotoğrafları gördüğünde olduğu yere mıhlanmıştı Arzu. Ferdi köşede takım bir elbise ile ona bakıyor heyecandan yutkunamıyor sadece sevdiği kadının tepkilerinin her anını beynine kazıyordu. Arzu, hipnotize olmuş gibi slayt gösterisiyle verilen fotoğraflara daha yakından bakmak için ilerlerken, Gökçe gözleri dolu bir şekilde onun arkasından bakıyordu. Gökmen ise arka tarafta arkadaşlarını videoya çekmeye başlamış iki aşığı kadraja sığdırmıştı. Müşteriler olayı bildiklerinden hepsi merakla Arzu’ya ve Ferdi’ye bakıyordu.

Slaytın sonuna gelindiğinde balonları arka taraftan salan çırak sorunsuz işi halletmişti. Hemen ardından Gökçe ışıkları tekrar yaktı. Şimdi sıra müşterilerdeydi. Hepsi sırayla ellerindeki harfleri kaldırmıştı. Arzu teker teker harfleri okurken gözleri dolmuştu ve Ferdi’yi arıyordu bakışları. Ferdi elinde kocaman bir gül demetiyle karşısında durduğundan gözleri yaşla olan sevgilisine baktı. Ardından Gökmen ile konuştukları gibi son darbeyi yapmak için işe koyuldu. Bir dizinin üzerine çöküp ceketinin içinden yüzük kutusunu çıkardı. Elindeki gül demetini Arzu’ya uzatırken sevdiği kadına aşkla bakıyordu. Arzu gül demetini alıp yanağından bir damla yaşın süzülmesine izin verdiğinde Ferdi’ye gülümsedi.

“Ferdi-“

“Şşş, Lafımı kesme hayatım... Seninle ilk karşılaştığımızda beni karşısında diz çöktürecek kadın bu olmalı demiştim içimden. Geldiğimiz konuma bakılırsa da oldu. Seninle daha da güzelleşen üniversite yıllarım bir yana hayatımın da sonuna kadar seninle güzelleşmesini istiyorum. Şimdi, burada, senin karşında böyleyken bu isteğimi resmileştirmenin ilk adımını atıyorum. Arzu ömrüme ömrünü katıp benimle yaşlanır mısın? Benim şapşallıklarımı çeker misin? Kartlarda okudun ama benden de duy... Benimle evlenir misin?”

Arzu gözleri dolu dolu başını sallayıp “Evet.” diye fısıldadı. Ferdi çapkın bir şekilde gülüp gözünden bir damlanın akmasına izin verirken başını yana doğru eğdi.

“Ne dedin?”

Arzu yüksek bir sesle “Evet.” diye bağırdığında müşteriler alkışlamaya başladı. Ferdi yüzük kutusundan yüzüğü çıkartıp ayağa kalkıp sevdiği kadının alnına küçük masum bir öpücük kondurup elini tuttu ve yüzüğü parmağından geçirdi.

Erdem mutfaktan hızlı bir çıkış yaptığında Ebrar ve Nehir oldukları yerde sıçramışlardı. Kafedeki birkaç kişi kendi aralarında muhabbet ederken onları fark etmemişlerdi.

“Birileri Hulk moduna mı geçti bugün?” diye biraz merak, biraz endişeyle Erdem’e bakıyordu Ebrar, sorusuna bir cevap bekliyordu.

“Ya sen hala bize kızgın mısın Erdem abi ya!”

Erdem ceketini giyerken Ebrar’a cevaben “Evet geçtim.” dedi ardından Nehir’e döndü.

“Değilim.”

“E o zaman bu tavırların ne?”

“Geçer siz merak etmeyin. Siparişleri hazırladım. Yarın için hamur ayarladım dokunmayın. Mutfağıma girmeyin. Ebrar yapmam gereken bir şey var mı?”

“Eee... Şey hayır yok. Çıkmak istiyorsan çıkabilirsin.”

Başıyla onaylayıp çıkışa doğru yöneldi. Ceketinin yakasını düzelttikten sonra hızlı adımlarla gözden kayboldu. Arkasından şaşkınca bakakalan Nehir, merakla Ebrar’a döndü.

“Bu neydi şimdi?”

Ebrar, dudaklarını büzüp omuzlarını yukarı kaldırıp indirdikten sonra önüne döndü. Arkadan seslenen bir müşteriye “Geldim.” diyerek dönen Nehir Ebrar’a son bir bakış atıp müşteriye doğru ilerledi.

Erdem kendini meydana atıp sahile çevirdi adımlarını. Mutfakta gün boyu siparişleri hazırlarken aklına hücum eden bir silueti ne yaparsa yapsın gözünün önünden def edememişti. Bir eli boynuna gidip kalabalık arasında nefes almaya çalışırken başını sağa sola salladı. Yanlışlıkla çarptığı kişilere elini kaldırıp mahcup bir ifadeyle bakıyordu. Sahile giden köprünün merdivenlerini ikişer üçer çıkıp başını gökyüzüne kaldırdı. Boğuştuğu düşüncelerden kurtulması gerekiyordu. Adımlarını biraz daha sakinleştirip daha yavaş yürümeye başladı. Köprünün sonundaki merdivenleri inerken merdivenin sonundaki çingeneler ise çenesini sıkmasına sebep oldu, çünkü birinin kendisine daha merdivenin başındayken kurduğu cümle ile neye uğradığını şaşırmıştı.

“Abicim bir nefes al. Sevgilini görmeye gidersin belli. Kızı beklettin dimi? Al bir tane gül. Elin boş gitme.”

Erdem cevap vermeden hızla inip onlara arkasını dönüp yürümeye devam etti. Sahile gelip kendini kayalıklara attığında az ileride liseli gençlerin ellerinde gitarla bir şeyler çalıp söylediklerini gördü. Bakışlarını denize çevirip derin bir nefes aldıktan sonra tuzlu denizin kokusu ciğerleriyle buluşmuştu.

Gözünü kapayıp anın tadını çıkarmak isterken az ilerideki çocuğun söylemeye başladığı şarkıyla denizin de bu sefer iyi gelemeyeceğini anlamıştı.

“Bir gönül davası, anlatsam ağlarsın,

Şişelere deniz koy, gemiler batsın…”

Oturduğu kayalıktan kalkacağı esnada koluna yapışan bir el tarafından durduruldu. Başını kaldırıp tepkisizce bakacağı sırada nefes almayı unuttu. Karşısındaki yüzün, denizden gelen dalgalar saçlarını savurup yüzünü kapatırken, Erdem düşüncelerine istila edecek bir görüntü daha eklememek için gözlerini kapattı.

Gökçe, mutlu çifti tebrik ettikten sonra kafeden kaçacağı ilk fırsatı değerlendirip kendini sahile attı. Onları kıskandığını kabulleniyordu. Kendisi de öyle sevilmek istiyordu. Ama hayatı boyunca öyle sevilmeyeceğine inanıyordu. Sahilde kayalıklarda oturmuş Erdem’i fark ettiğinde bir an duraksadı. “Acaba?” diye içinden kendi kendine yönelttiği soruya “Neden olmasın.” diyerek cevap verdi. Madem ki kendisinin hiçbir zaman öyle sevilmeyeceğini sanıyordu. Bari biraz eğlenseydi. Erdem ile ne kadar eğlenebilirdi bir fikri yoktu denemeye değerdi.

Dışarıdan bakıldığında dağ ayısı soğuk nevale olan Erdem kaç kız ile bir ilişki yaşamıştı bilmiyordu. “Bir aslanı yola getireceksem, kedi olarak biraz parmağımda oynatmanın sakıncası olmaz.” diye düşünerek Erdem ayağa kalktığı esnada kayalıklara doğru hızla bir hamle yaparak Erdem’i kolundan yakaladı.

Yüz yüze geldikleri anda saçlarını bir yandan düzeltip diğer yandan konuya nasıl giriş yapacağını düşünüyordu Gökçe. Erdem bakışlarını özellikle ondan kaçırıyor en hızlı nasıl toz olup ortadan kaybolur onun hesabını yapıyordu.

“Bu aralar karşılaşmakta üstümüze yok!” diyerek masumca bir tebessüm ederken Erdem’den atak bekliyordu. Karşılık olarak bir baş sallaması aldığında hafifçe kaşlarını çattı.

“Bir sorun mu var? Erdem?”

Kendisine dönen koyu gözlerde bir anlam aramaya çalıştı. Erdem sadece bakmakla yetiniyor hiçbir şey demiyordu.

“Er-“

“Bir sorun yok ben de tam gidiyordum.”

Erdem bakışlarını onun kolunu tutan eline çevirdi. Bu Erdem’ce kolumu bırak anlamına geliyordu. Gökçe tuttuğu kolu yavaşça bırakarak iki elini havaya kaldırdı.

“Ben seni tutmayayım o zaman.”

“İyi olur.”

Erdem arkasını dönüp kayalıklardan yola atladığında Gökçe istemsizce ayağını sertçe kayaya vurdu.

“Hep dağ ayısı gibi davran zaten!”

Erdem duyduğu cümleyle omzunun üstünden Gökçe’ye kısa bir bakış atıp bedenini ona doğru çevirdi.

“Ne dedin sen?”

“Duydun işte.”

Erdem tekrar et gibi bir hareket yaptığında Gökçe sinirle tek tek söylediği bütün kelimeleri bastırarak telaffuz etmeye başladı.

“Hep.dağ.ayısı.gibi.davran.zaten!”

Erdem tek bir hareketle tekrar kayalıklara atlayıp Gökçe’nin dibine girdi.

“Dağ ayısı öyle mi?”

“Evet öyle.”

Erdem alay edercesine güldükten sonra Gökçe ne olduğunu anlamadan Erdem’in sırtında kendini buldu.

“Sen-Sen ne yapıyorsun indir beni!”

“Yüzmeyi biliyor musun Gökçe.”

“Evet de neden... Sakın aklımdan geçen şeyi yapma Erdem sakın!”

“Ne geçiyor aklından?”

“Beni denize atacaksın!”

Erdem “Eh öyle diyorsan-“ dediğinde ilerdeki çocuklar onların bu haline gülüyordu.

“Yardım eder misiniz lütfen! Bu adam deli!”

Gökçe’nin çırpınışları Erdem’de kahkaha atma isteği uyandırsa da ciddi durmaya çalışıyordu. İlerdeki çocuklardan biri Erdem’e seslendi.

“Abi at denize ablayı bıktırmış seni çenesinden belli.”

Erdem çocuğa yandan bir bakış atıp ona doğru döndü. Aklında evet Gökçe’yi korkutmak vardı ama denize atmayı o kadar ciddiye almamıştı. Duruşunu sağlamlaştırarak dikkatle Gökçe’yi omzundan indirdi. Burun buruna geldiklerinde Gökçe’nin konuşmasına izin vermeden “İki saniye bekle geliyorum.” dedi.

Çocuğa doğru giderken gülüyordu. Çocuk “Abi atsaydın ya bize de gırgır olurdu.” dediğinde Erdem tek bir hareketle çocuğu omzuna atıp ardından denize doğru attı.

Çocuk şaşkınlıkla sudan başını çıkartıp “Ne yaptın abi ya!” diye isyan ettiğinde Erdem sol bacağını yüksek bir kayaya atarak öne doğru eğildi.

“Birincisi bir kadına zarar vermek hele ki bir erkeğin bunu yapması doğru değil. İkincisi siz yeni nesil her şeye atlama konusunu bir gözden geçirin sonunda neye uğradığınızı şaşırmayın. Üçüncüsü yüzmeyi özledin galiba çıkmak istemiyorsun.”

Çocuğun arkadaşları arka tarafta olaya gülerken çocuk utanmıştı.

“Haklısın abi özür dilerim.”

“Bu arada dostlarını da iyi seç. Sen bu haldeyken izleyip aval aval gülenlerden hayır gelmez sana.”

Çocuk başını sallayıp sudan çıkmak için hareketlendiğinde Erdem elini uzattı ve çıkmasına yardımcı oldu.

“Üşüyor musun?”

“Yok abi ya serinledim iyi geldi.”

Erdem gülüp omzuna hafifçe vurduğunda çocukta güldü.

“Adın ne abi?”

“Erdem.”

“Benim adım da Erdem.”

“O zaman adının hakkını ver bundan sonra.”

“Tamam abi.”

Erdem son bir bakış atıp arkasını döndü ve geldiği yönden geriye doğru gidip Gökçe’nin yanında durdu. Gökçe şaşkınca kendisine bakıyor bir şey demiyordu.

“Gökçe? Şoka mı girdin kızım?”

Gökçe sertçe yutkunup başını sağa sola salladıktan sonra Erdem’in gözlerine dikkatle baktı.

“Yok. Ben aşık oldum.”